“…ข้ารักท่าน แม้ร่างกายนี้สูญสลาย... ต่อให้กาลเวลาพรากเราจากกันนับพันปี แต่ข้าจะรอคอยเพียงท่านเท่านั้น... "
"แล้วองครักษ์ก็สิ้นใจในอ้อมแขนของนาง น้ำตาที่หลั่งรินไม่สามารถบรรยายถึงความเศร้าของนางได้เลย เรื่องราวความรักของทั้งคู่กลายเป็นตำนานให้บรรพชนเล่าต่อกันมา แต่มันอยู่ที่ไหนเป็นยังไงก็ยังถูกคาดเดาไปต่างๆ นาๆ เป็นไงบทนี่มันยอดเยี่ยมมากเลยใช่มั้ย "
"เหอะ ก็แค่เรื่องน้ำเน่า" ปากหยักถอนหายใจยกมือมือขึ้นเท้าคางแล้วหันหน้าหนี ยูชอนที่นั่งพร่ำพรรณนาบทละครเรื่องใหม่ให้เขาฟังอยู่นานสองนาน
"หนอย ยุนโฮนี่มันไม่ใช่เรื่องน้ำเน่าธรรมดานะเว้ย แต่มันคือสุดยอดผลงานศิลปะที่ปาร์ค ยูชอนคนนี้กลั่นกรองหยาดเหงื่อและเซลล์สมองออกมาให้โลกต้องจารึก!"
"ฮะๆๆ..." เฮ้อ เพื่อนกู = _ _ _ _ _ _ = ยุนโฮได้แต่ส่ายหัวกับความแอคทีฟของเพื่อนรักควบตำแหน่งประธานชมรมการแสดงของคณะ
"นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระทีเดียวหรอก อย่างน้อยในหน้าประวัติศาสตร์ก็ยังคงมีการกล่าวถึง" ชางมินรองประธานชมรมชูหนังสือที่เจ้าตัวไฮท์ไลท์ข้อความสี่ห้าบรรทัดเอาไว้ให้ยุนโฮดู
Sedang diterjemahkan, harap tunggu..
