“…ข้ารักท่าน แม้ร่างกายนี้สูญสลาย….

“…ข้ารักท่าน แม้ร่างกายนี้สูญสลาย…. ต่อให้กาลเวลาพรากเราจากกันนับพันปี แต่ข้าจะรอคอยเพียงท่านเท่านั้น…”

“แล้วองครักษ์ก็สิ้นใจในอ้อมแขนของนาง น้ำตาที่หลั่งรินไม่สามารถบรรยายถึงความเศร้าของนางได้เลย เรื่องราวความรักของทั้งคู่กลายเป็นตำนานให้บรรพชนเล่าต่อกันมา ว่ากันว่ามีการสร้างอนุสรณ์สถานเพื่อรำลึกถึงความรัก แต่มันอยู่ที่ไหนเป็นยังไงก็ยังถูกคาดเดาไปต่างๆ นาๆ เป็นไงบทนี่มันยอดเยี่ยมมากเลยใช่มั้ย”

“เหอะ ก็แค่เรื่องน้ำเน่า” ปากหยักถอนหายใจยกมือมือขึ้นเท้าคางแล้วหันหน้าหนี ยูชอนที่นั่งพร่ำพรรณนาบทละครเรื่องใหม่ให้เขาฟังอยู่นานสองนาน

“หนอย ยุนโฮนี่มันไม่ใช่เรื่องน้ำเน่าธรรมดานะเว้ย แต่มันคือสุดยอดผลงานศิลปะที่ปาร์ค ยูชอนคนนี้กลั่นกรองหยาดเหงื่อและเซลล์สมองออกมาให้โลกต้องจารึก!!!”

“ฮะๆๆ…” เฮ้อ เพื่อนกู =______= ยุนโฮได้แต่ส่ายหัวกับความแอคทีฟของเพื่อนรักควบตำแหน่งประธานชมรมการแสดงของคณะ

“นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระทีเดียวหรอก อย่างน้อยในหน้าประวัติศาสตร์ก็ยังคงมีการกล่าวถึง“ ชางมินรองประธานชมรมชูหนังสือที่เจ้าตัวไฮท์ไลท์ข้อความสี่ห้าบรรทัดเอาไว้ให้ยุนโฮดู

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

"... ข้า รัก ท่าน แม้ ร่างกาย นี้ สูญ สลาย .... แต่ ข้า จะ รอ คอย เพียง ท่าน เท่านั้น ... "

นา ๆ
"เหอะ ก็ แค่ เรื่อง น้ำ เน่า"
"หน อย แต่ มัน คือ สุด ยอด ผล งาน ศิลปะ ที่ ปาร์ค
"ฮะ ๆ ๆ ..." เฮ้อ เพื่อน กู = ______ =

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

“…ข้ารักท่าน แม้ร่างกายนี้สูญสลาย... ต่อให้กาลเวลาพรากเราจากกันนับพันปี แต่ข้าจะรอคอยเพียงท่านเท่านั้น... "

"แล้วองครักษ์ก็สิ้นใจในอ้อมแขนของนาง น้ำตาที่หลั่งรินไม่สามารถบรรยายถึงความเศร้าของนางได้เลย เรื่องราวความรักของทั้งคู่กลายเป็นตำนานให้บรรพชนเล่าต่อกันมา แต่มันอยู่ที่ไหนเป็นยังไงก็ยังถูกคาดเดาไปต่างๆ นาๆ เป็นไงบทนี่มันยอดเยี่ยมมากเลยใช่มั้ย "

"เหอะ ก็แค่เรื่องน้ำเน่า" ปากหยักถอนหายใจยกมือมือขึ้นเท้าคางแล้วหันหน้าหนี ยูชอนที่นั่งพร่ำพรรณนาบทละครเรื่องใหม่ให้เขาฟังอยู่นานสองนาน

"หนอย ยุนโฮนี่มันไม่ใช่เรื่องน้ำเน่าธรรมดานะเว้ย แต่มันคือสุดยอดผลงานศิลปะที่ปาร์ค ยูชอนคนนี้กลั่นกรองหยาดเหงื่อและเซลล์สมองออกมาให้โลกต้องจารึก!"

"ฮะๆๆ..." เฮ้อ เพื่อนกู = _ _ _ _ _ _ = ยุนโฮได้แต่ส่ายหัวกับความแอคทีฟของเพื่อนรักควบตำแหน่งประธานชมรมการแสดงของคณะ

"นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระทีเดียวหรอก อย่างน้อยในหน้าประวัติศาสตร์ก็ยังคงมีการกล่าวถึง" ชางมินรองประธานชมรมชูหนังสือที่เจ้าตัวไฮท์ไลท์ข้อความสี่ห้าบรรทัดเอาไว้ให้ยุนโฮดู